Το Σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών είναι μια πάθηση που αντιμετωπίζουν όλο και ποιο συχνά αρκετοί αθλητές κυρίως ποδοσφαιριστές και καλαθοσφαιριστές ή γενικότερα αθλούμενοι. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν, άλγος στην περιοχή της βουβωνικής χώρας και στην ηβική σύμφυση, που μερικές φορές είναι τόσο έντονο που ο επαγγελματίας αθλητής μπορεί να εγκαταλείψει ακόμη και μια λαμπρή καριέρα Οι τραυματισμοί της βουβωνικής χώρας αποτελούν το 2 έως 5 % όλων των αθλητικών τραυματισμών, έτσι για να μην έχουμε καταστροφικές συνέπειες στην καριέρα των αθλητών η σωστή διάγνωση από τον ορθοπαιδικό, η αντιμετώπιση και ή αποθεραπεία έχουν πρωτεύοντα ρόλο, ώστε η πάθηση αυτή να μην γίνει χρόνια.
Παθήσεις που περιλαμβάνονται στο σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών είναι:
- Τενοντοπάθεια των Προσαγωγών.
- Τενοντοπάθεια του Λαγονοψοίτου.
- Τενοντοπάθεια του Ορθού Κοιλιακού Μυός.
- Κατάγματα εκ κοπώσεως Ηβικού οστού.
- Κατάγματα εκ κοπώσεως του αυχένα του Μηριαίου οστού.
- Τραυματική ηΗβική Οστεΐτιδα.
- Παγίδευση του Θυρεοειδούς νεύρου.
Αίτια
Ο παθογενετικός μηχανισμός που προκαλεί τον συγκεκριμένο τραυματισμό πιστεύεται ότι είναι οι επαναλαμβανόμενες και αυξημένες διατμητικές τάσεις γύρω από την ηβική σύμφυση ή οι αυξανόμενες τάσεις που εφαρμόζονται στους ηβοισχικούς κλάδους από την κακή γωνία έλξης του μυϊκού συστήματος της λεκάνης. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας σημαντικός προδιαθεσικός παράγων είναι η πρόσθια κλίση της λεκάνης και η υπερλόρδωση της οσφυικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Άλλοι παράγοντες, όπως η οριακή έσω στροφή του ισχίου ή η καθήλωση της ιερολαγόνιας άρθρωσης, προκαλούν επίσης υπερβολικές τάσεις στην άρθρωση. Βιομηχανικές ανωμαλίες όπως η ανισοσκελία, ο υπερβολικός πρηνισμός, η ραιβότητα ή η βλαισότητα ίσως παίζουν κάποιο προδιαθεσικό ρόλο στην εμφάνιση του συνδρόμου αν και δεν υπάρχουν αποδεδειγμένες κλινικές μελέτες που να το αποδεικνύουν. Ωστόσο, είναι εύλογο ότι οι εν λόγω ανωμαλίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν υπερβολικές τάσεις στην λεκάνη. Ο αιτιολογικός μηχανισμός αυτής της παθήσεως είναι ο οξύς ή χρόνιος τραυματισμός που μπορεί να συμβεί το ίδιο ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες αθλητές, κυρίως ποδοσφαιριστές λόγω συγκεκριμένων κινήσεων (π.χ. ΣΟΥΤ) και στους καλαθοσφαιριστές (π.χ. ΑΛΜΑΤΑ). Πριν από μερικά χρόνια ο πόνος σε αυτή την περιοχή ήταν σπάνιος και οφείλετο σε οξύ τραυματισμό των προσαγωγών μυών μετά από μία απότομη κίνηση που συνδυαζόταν με γλίστρημα ή σύγκρουση, απότομες τρίπλες, απότομες αλλαγές κατεύθυνσης, απότομα κοψίματα, απότομες πάσες με την μπάλα του ποδοσφαίρου.
Αν όλα αυτά γίνονται σε περιορισμένο χώρο τα φορτία αυξάνονται και η πιθανότητα τραυματισμού το ίδιο. Παρ’ολα αυτά, αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το basket, το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και οι ταχύτητες στον στίβο, έχουν γίνει πολύ πιο δημοφιλή, αλλά και πολύ πιο δυναμικά.
Οι σημερινοί παίκτες είναι πιο «επιθετικοί», οι απαιτήσεις περισσότερες, οι δυνάμεις που ασκούνται είναι μεγαλύτερες, οι προπονήσεις σαφώς πιο έντονες και τα διαστήματα ξεκούρασης στους επαγγελματίες πολύ μικρά.
Τα κλινικά συμπτώματα περιλαμβάνουν τον πόνο που προκαλείται κατά την άσκηση στην κατώτερη κοιλιακή χώρα και στην εσωτερική πλευρά του μηρού. Τα συμπτώματα είναι η βαθμιαία έναρξη, η οποία σιγά-σιγά αυξάνεται σε σοβαρότητα, αν οι δραστηριότητες δεν περιοριστούν. Μια ανασκόπηση σημείωσε την ακόλουθη συχνότητα εμφάνισης των συμπτωμάτων:
- Πόνος στους προσαγωγούς στο 80 %.
- Πόνος γύρω από την ηβική σύμφυση στο 40 %,
- Πόνος στην κάτω κοιλιακή χώρα στο 30 %
- Πόνος στο ισχίο στο 12 %
- Αναφέρεται πόνος στο όσχεο, μόνος, στο 8%.
Έτσι έχουμε διάχυτο άλγος επιδεινούμενο με την άσκηση και ιδιαίτερα κατά την έκταση των ισχίων, στην απαγωγή προσαγωγή,στο στρίψιμο και στη στροφή. Ο πόνος αντανακλά στον προσαγωγό ή στους όρχεις, ακόμα και στην οσφύ(!!!) και γίνεται εντονότερος με το βήχα ή το φτέρνισμα ή κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επαφής
Θεραπεία
Η θεραπεία ξεκινάει από τον καθησυχασμό του αθλητή ότι η συγκεκριμένη κατάσταση διορθώνεται από τον ίδιο τον αθλητή αλλά ο μέσος χρόνος επούλωσης είναι περίπου 3 έως 9 μήνες ανάλογα την βλάβη, την αντιμετώπιση και την αποθεραπεία. Γενικά, η θεραπεία θα πρέπει να βασίζεται στην φυσική αποκατάσταση με την προϋπόθεση να αποφεύγονται οι δραστηριότητες που προκαλούν πόνο και σε αυτό που πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη προσοχή είναι στην διατήρηση και στην αύξηση της τροχιάς του ισχίου, όπως επίσης και στην διάταση και στην ενδυνάμωση των προσαγωγών μυών έχοντας πάντα σαν οδηγό τον πόνο. Επιπρόσθετα, οι οποιεσδήποτε βιομηχανικές ανωμαλίες θα πρέπει να διορθωθούν. Ωστόσο, υπάρχει διαμάχη σχετικά με τη χρήση κορτικοστεροειδών, παρόλα αυτά μπορεί να είναι χρήσιμη σε επιλεγμένους ασθενείς(π.χ., σε αθλητές με οξεία ηβική οστεΐτιδα διάρκειας μικρότερης των δύο βδομάδων).
Σε ασθενείς-αθλητές όπου έχει αποτύχει η συντηρητική θεραπεία ή υπάρχει επιβεβαιωμένη κήλη, η χειρουργική αποκατάσταση του συνδρόμου είναι η θεραπεία εκλογής. Παρόλα αυτά και σε αυτές τις κατηγορίες ασθενών η σωστή μυική ενδυνάμωση και αποκατάσταση των εμβιομηχανικών ανωμαλιών που τυχών συνυπάρχουν θα πρέπει να έχουν γίνει προ του χειρουργείου προκειμένου έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από την επιστροφή στην ενεργό δράση χωρίς συμπτώματα.